BEN VE YALNIZLIĞIM

Yalnızlık. İçi ne kadar boş gibi duran bir kelime oysa o kadar çok şey yazılıyor ki hakkında. 

TDK dan üşenmedim açtım baktım
1. isim Yalnız olma durumu, kimsesizlik
2. Kimse bulunmama durumu, ıssızlık, tenhalık
İki anlam yüklemişler hoş ikisi de aynı kapıya çıkıyor.
Daha cümlelerime nokta koymadan kendimle çeliştim. Önce içi boş ne demek dedim kendi kendime, sonra üşendim yazmış olmama takıldım. İnternetten açıp bakmak 30 saniyeni bile almazken üşenmemiş olmana mı övünüyorsun, dedim. Anlayacağın kafamda çok seslilik hakim. Ne kelimeleri tutabiliyorum ne de harfleri. Gerçek yazmak istediğim neydi ondan uzaklaştım gittim.

Yalnızlıktı konu. Kendimi yalnız hissettiğim anlar. 

Çok korkunçtur birinin yokluğunu hissetmek, yalnız olmak değildir yani. Etrafında bir dolu insan vardır ama 'O' yoktur. Gerçek yalnızlık hissi o olsa gerek, herhalde. Çok özlemek, alışkanlıkla her zaman olduğu yere bakmak ve boşlukla karşılaşmak... Vefat eden dedemin yerinin hiç dolmaması gibi.

Bir şehre gitmek zorunda kalırsın, işsizsen ve arayış içindeysen sınavlar, başvurular falan için. Büyümüşsündür, tek başına gidebilirsin tanımadığım bu şehirlere işte o kalabalık caddelerde tanıdık tek bir suret yoktur. İstediğin gibi göz gezdirirsin etrafına, gözlerinden yaşlar akar, şarkı söylersin, kimse dönüp ne yapıyorsun demez. Yalnızsındır.
Büyümek, aşık olmak, birine güvenebileceğini düşünmek, ölmek... Bunlar belki de yalnızlığı hissetmek, varlığını kabul etmek.
Ben en çok yolda yalnız olmayı severim içimden konuşur konuşur dururum, belki de dışımdan da konuşuyorumdur. Bilmiyorum. En fazla deli derler. Kim ne kadar akıllı ki derim bende?

Bisiklet sürmeyi çok severdim eskiden. Şimdi sevip sevmediğimi bile bilmiyorum. Uzun süredir hiç bisiklet sürmedim. Bisiklet üzerindeyken yalnız olmak bir başkadır, rüzgarın sadece sana değdiğini farz edersin. Kaldı ki öyledir de, o anda senin hızınla sadece sana dokunur, yalnız sana... Bir de salıncakta sallanmayı severim. Saatlerce hiç sıkılmadan sallana bilirim. Allah’tan ne kadar kilo alsam da, çocuklar için yapılmış salıncaklara sığmayacak kadar genişlemedim hiç, çünkü büyüklerin sallanma hakkı yokmuş gibi hep çocuklar içindir salıncaklar. Salıncakta sallanmanın yalnızlığı bir başkadır; kendi kendine bırakır seni, süzersin kendini, hafiflersin...

'Kalabalıklar için de yalnız kaldın mı?' sorusu vardır bir de. İlk duyduğun zaman çok afili bir şey zannedersin. Sonra anlarsın öyle çok da özenilecek bir şey olmadığını ama geç olmuştur. Biliyorsundur artık kalabalık içindeyken böyle bir hissin ne demek olduğunu. Herkes olsa da yanında 'o şarkıyı' dinlerken onun gözlerini arar gözlerin ya da yapılan aptalca bir konuşmada geçen bir kelime senin için çok özel bir anın nişanıdır ve o anın öznesinden başka herkes yanındadır olmayan herkese de ulaşa biliyorsundur bir şekilde, ama özne yasaktır. Kalabalığın ortasında yalnız-yalın kalırsın, üşüdüğünü hissedersin, yalnızlıktan üşürsün.

Yalnız kalmayı çok becerebilen biri olmadım küçüklüğümden beri. Hep ben ve benimkiler vardı kafamda öyle sohbet muhabbet yaşadım kendimce. Bu yüzden pek bilmem belki de gerçek yalnızlık nedir. Dilim döndüğünce döktüm öyle bir şeyler, ‘kendimce’ yalnızlığı.

Kocaman ailem oldu hep yanımda, büyüklükleri tarif edilemez arkadaşlarım. Gerçek anlamda neredeyse hiç yalnız kalmıyorum. Bunun için şükretmeliyim ki ediyorum.
Kaldı ki bu yazı yalnızken yazıldı, odada şuanda tek başınayım, fakat biliyorum; çığlık attığımda duyacak birileri hep oldu. Ve ne yazık ki(!) yalnız değiliz hiç birimiz. Sadece bazılarımız çığlığımızı duyuramıyoruz veya duyurmak istemiyoruz. Veya çocukça bir bencillikle fark edilmek istiyoruz. Veya gerçekten kime sesimizi duyurmak istediğimizden emin değiliz. Veya ve veya...