Ortalıkta dolaşan bir çocuk, yalnız büyümüş bir çocuk. Yanlış anlaşılmasın varmış etrafında birileri ama onun çocukluğuna dokunamıyorlar, yalnızlığını fark edemiyorlarmış.
Aslında pek kimse fark etmemiş onu ne zaman oldu, nasıl doğdu, nasıl büyüdü. Sadece annesi her anı biliyormuş onun hakkındakileri hangi gecenin sonunda rahmine düştüğünü bile. İlk zamanlar yadırgamışlar varlığını annesinin canını sıkmışlar en çok o üzülmüş bu duruma annesini üzdüğü için ama sonraları boş vermişler bu durumu o kadar çok sorun varmış ki hayatlarında insanların, onu da görmezlikten gelmişler zaten görmüyorlarmış da.
Çocuk başlarda etrafındakilerin bu ilgisizliğini yadırgamış fakat zamanla oda alışmış bu duruma sadece annesiyle konuşuyormuş yani aslında annesi onunla konuşuyormuş, o dinliyormuş devamlı. En çok, neredeyse her çocuğun yanında duran diğer kişiyi dinlemek istemiş annesinden lakin annesi her şeyi anlatmış, hayatı öğretmiş ama ondan hiç bahsetmemiş.
Bir gün annesinin hayatına yeni bir insan girmiş bu yüzden artık onunla eskisi kadar konuşmuyor, ilgilenmiyormuş. Yani öyle bir tip ki yaşı başı yerinde annesi gibi değil çocukların yanında duran diğer kişi gibi biriymiş. Aslında biraz sevinmişte belki bu odur, onunda yanında artık iki kişi olacak ve onu iki kişi koruyacaktır diye ama bu adam da diğerleri gibi onunla hiç ilgilenmiyormuş dahası artık annesi de onunla eskisi gibi konuşmuyormuş.
Annesi bir gün eski günlerdeki gibi onunla konuşmaya başlamış yani yalnız ikisi kalmışlar, görünüşe göre her şey aynıymış fakat konuşma her zamanki gibi bitmemiş. Annesinin veda dediği şey gerçekleşiyormuş ama bir terslik varmış bu işte hep annesi ondan önce bu hayattan gideceğini çünkü onun daha yaşlı olduğunu söylerken şimdi onun artık yok olacağını anlatıyormuş.
Arada hep söylenirmiş annesine kabullenilmeyen bu çocuğun aslında yok olduğu ama annesi de, o da biliyordu ki hep vardı ama şimdi annesi de inanmış olmadığına. Yıkılmıştı çocuk oracıkta yer yarılıp içine girmek istedi ama sonra annesine bir şart sundu eğer bunu söylerse bir daha hiç karşısına çıkmayacaktı. Annesi kabul etti, son olarak çocuğunu mutlu etmek istedi.
Çocuk: 'Diğer kişiyi söyle bana, anlatmadığın ama bir çocuğun var olması için gerekli olan kişi, o kim' dedi.
Anne bir söz vermişti hiç doğmayan ama hep yanında büyüyen acısına ortak olan çocuğa. Bu yüzden her şeyi anlattı en baştan; babasıyla nasıl tanıştı, neler yaşadı, nasıl ayrıldılar, sonrasında ondan bir hatıra kalsın diye nasıl onu doğurduğunu...
Sözler bittiğinde, ayrılık zamanı geldiğinde dışarı çıkmaktan utanıyordu ama bir an önce gitmek istiyordu bu evden. Önce hemen öleyim buracıkta yok olayım diye düşündü ama sonra diğer kişi geldi aklına en azından bir kez görmeliydi, annesinin dediğine göre aynı ona benziyordu.
Korkarak çıktı sokağa birileri aslında hiç doğmadığını fark edecek onunla alay edecek sanıyordu. Bir, iki adım attı her şey aynıydı yine kimse fark etmiyordu onu, herkes aynı düzende işine bakıyordu sonra sokağa baktı o kadar hayatta olan çocuk boş verilmişti ki onun gibi hiç doğmamış olanını kim önemsesin dedi, kaldırdı kafasını dimdik. Bir baktı ki etrafta birçok hiç doğmamış çocuk ona bakıyor, gitti yanlarına hepsinin hikâyesi neredeyse benzer, annelerinin kurbanları. Onlara sordu peki ya diğerleriniz anlamadılar başta çünkü bu diğerin adı babaymış ve yanına gidip konuşmaya çalıştığında seni hiç tanımıyormuş hatta annenin kim olduğunu bile hatırlamıyorlarmış. Çocuk yalnızca görmek istiyorum onu demiş. Çocuklar gülmüş her doğmamış çocuk annesi tarafından terk edildiğinde böyle der ama tek amaç o adamla anneni yeniden birleştirip sıfırdan doğabilmektir demişler. Çocuk susmuş aklındaki her şeyi deneyimli hiç doğmamış arkadaşlar biliyormuş anlamış ki yapacak bir şey yok o da onlar gibi arada annesini görmeye gidip arkadaşlarının yanında yaşamına devam etmiş. Yanlarına her gün başka yeni doğmamış çocuklar katılıyormuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder